Η Μείζων Καταθλιπτική Διαταραχή (ΜΚΔ) και η Διαταραχή Γενικευμένου Άγχους (ΔΓΑ) συχνά συνυπάρχουν. Οι ασθενείς με συννόσηση ΜΚΔ/ΓΑΔ εμφανίζουν βαρύτερη συμπτωματολογία, μεγαλύτερη έκπτωση στη λειτουργικότητά τους και μειωμένη ποιότητα ζωής. Στόχος της μελέτης RECONNECT ήταν να διερευνηθεί η αποτελεσματικότητα της βορτιοξετίνης σε ασθενείς που υποφέρουν ταυτόχρονα από ΜΚΔ και ΔΓΑ. Τα παρακάτω αποτελέσματα επικεντρώνονται στην αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας της βορτιοξετίνης στα καταθλιπτικά συμπτώματα των ασθενών αυτών. 

Η παρούσα μελέτη ήταν ανοιχτού τύπου, πολυκεντρική, διάρκειας 8 εβδομάδων σε ασθενείς με ταυτόχρονη διάγνωση ΜΚΔ και ΔΓΑ. Οι ασθενείς έλαβαν βορτιοξετίνη ως πρώτη θεραπεία ή ως θεραπεία αλλαγής από άλλο αντικαταθλιπτικό. Η έναρξη της αγωγής έγινε με 10mg βορτιοξετίνης για μια εβδομάδα και η δόση κατόπιν αυξήθηκε στα 20mg (η δόση μειώθηκε μόνο για λόγους ανεκτικότητας). Η αξιολόγηση της βαρύτητας των καταθλιπτικών συμπτωμάτων έγινε με την κλίμακα MADRS. Ως απάντηση θεωρήθηκε η επίτευξη >50% μείωσης στη βαρύτητα των καταθλιπτικών συμπτωμάτων από την έναρξη της αγωγής και ως ύφεση η επίτευξη συνολικής βαθμολογίας <10 στην κλίμακα MADRS.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, από την πρώτη εβδομάδα καταγράφηκε στατιστικά σημαντική βελτίωση στα καταθλιπτικά συμπτώματα (MADRS). Ειδικότερα, την 8η εβδομάδα καταγράφηκε στατιστικά σημαντική βελτίωση στη συνολική βαθμολογία της κλίμακας MADRS, σημειώνοντας βελτίωση των καταθλιπτικών συμπτωμάτων κατά 57% από την έναρξη της μελέτης. Τα ποσοστά απάντησης και ύφεσης των καταθλιπτικών συμπτωμάτων ήταν 60,8% και 35,1%, αντίστοιχα.

Συμπερασματικά, στον πληθυσμό των ασθενών με ΜΚΔ και ΔΓΑ, η βορτιοξετίνη επέδειξε αποτελεσματικότητα μειώνοντας σημαντικά τα συμπτώματα της Μείζονος Καταθλιπτικής Διαταραχής. Τo αποτέλεσμα αυτό ήταν ήδη στατιστικά σημαντικά μετά από μία εβδομάδα αγωγής, με αυξανόμενη βελτίωση μέχρι την 8η εβδομάδα θεραπείας. Τα ευρήματα της μελέτης επίσης υποστηρίζουν την αύξηση της δόσης της βορτιοξετίνης σε 20 mg/ημέρα, νωρίς στην πορεία της θεραπείας για να επιτευχθεί το βέλτιστο θεραπευτικό όφελος σε ασθενείς με ΜΚΔ και ΔΓΑ, και αυτό επιτυγχάνεται χωρίς να διακυβεύεται η ανεκτικότητα του σκευάσματος.